Müzik, dil olarak, evrensel bir insan özelliğidir. İnsanlık tarihi boyunca ve tüm kültürlerde, insanlar müzik ürettiler ve keyif aldılar. Her yerde bulunmasına rağmen, müzikal kapasite nadiren biyolojik bir işlev olarak incelenir. Müzik tipik olarak kültürel bir buluş olarak görülür. Bu yazıda, müzikal kapasitenin biyolojik perspektifini taşıyan kanıtlar gözden geçirilmiştir. Etki alanına özgülük, doğuştan gelen ve beyin lokalizasyonu gibi ilgili konular, müzik işleme çalışması için birleşik bir kavramsal temel sunmak amacıyla ele alınmaktadır. Bu şema, genetik, gelişimsel ve karşılaştırmalı araştırma, nörobilimler ve müzikoloji alanlarını bir araya getirerek müziğin biyolojik temellerinin incelenmesini kolaylaştıracaktır.
Müzik genellikle enfes bir sanat formu, insan kültürünün rafine bir ürünü olarak kabul edilir. Böyle bir bakış açısı, birçok bilişsel bilim insanının müziği genel amaçlı bir bilişsel mimarinin ürünü olarak (Bregman, 1990, Handel, 1989, Krumhansl, 1990) veya başlangıçta amaçları için tasarlanmamış diğer fakültelerden bir araya getirildiği gibi nitelendirmesine yol açmıştır (Pinker, 1997). Bir anlamda çağdaş besteciler ve etnomüzikologlar müziğe bu kültürel bakış açısını pekiştirmektedirler. Modern Besteciler, müzikal tercihlerin kültüre özgü olduğunu ve yalnızca maruz kalma yoluyla değiştirilebileceğini savunurlar (Schönberg, 1984). Müzikologlar tipik olarak müziği kültürden kültüre değişen sosyal bir yapı olarak inceler ve çeşitliliğin altında yatan evrenseller için kültürler arası arayışları reddeder (Blacking, 1990). Yine de, ortak ilkeler dünyanın çeşitli müzik kültürlerinin altında yatıyor olabilir. Bu ilkeler doğuştan gelen mekanizmalar tarafından da yönlendirilebilir. Başka bir deyişle, müzik doğamızda olabilir. Müziğin kültürel bir buluştan ziyade biyolojik bir işlev olarak değerlendirilmesi nispeten yenidir (Wallin, Merker, & Brown, 2000) ve bu nedenle yerleşmiş olmaktan uzaktır. Bu özel sayının amacı, biyolojik ile ilgili farklı bakış açılarını ve kanıt kaynaklarını göz önünde bulundurmaktır.
İnsanlar, tanımı gereği, biyolojik organizmalardır. Sonuç olarak, insan beyninin yarattığı her şey biyolojik olarak kabul edilebilir. Bununla birlikte, insan beyni aynı zamanda genetik olmayan mekanizmalarla başkalarına aktarılabilecek kodları ve becerileri öğrenebilen ve icat edebilen oldukça esnek bir sistemdir. Mors alfabesi böyle bir icattır. Buradaki soru, müziğin böyle bir kültürel ürün mü yoksa “genlerimizde” mi olduğudur.
Açıkçası, müzik yeni bir ürün değil. Mors alfabesinin aksine, müzik bir zamanlar ve bir yerde icat edilmedi ve sonra başkalarına yayılmadı. İnsanlık tarihi boyunca ve tüm kültürlerde, bireyler müzik üretmiş ve müzikten zevk almışlardır (Merriam, 1964). Müzik, bilinen tüm insan toplumlarında kendiliğinden ve paralel olarak ortaya çıkmıştır. Şarkı söylemenin fosil kayıtları olmadığı için müziğin ne zaman ortaya çıktığını bilmesek de, arkeolojik kanıtlar en az 30.000 yıl öncesine dayanan sürekli bir müzik aleti kaydı göstermektedir (D’Errico ve ark., 2003). Bu nedenle müzik, tek bir zekanın yakın zamanda yaratılmasından ziyade eski bir kapasitedir. Müzik zamanı, mekanı ve kültürü aşıyor gibi görünür.
Paradoksal olarak, müzikal kapasite, müzik yapabilen insanların sadece bir azınlığında tamamen gelişmiş gibi görünmektedir. Yetkin bir müzisyen olmak, binlerce saatlik pratik ve çoğu durumda açık bir aktarım gerektirir. Bu genellikle müzikal kapasitenin doğuştan belirlendiği fikrine karşı bir argüman olarak kabul edilir. Eğer genler insanın müzikal kapasitesinden sorumluysa, o zaman herkes müzikal faaliyetlerde bulunabilmelidir. Aslında, herkes yapar. Neredeyse herkes bir melodi taşıyabilir ve müziğe geçebilir. Sorun, müzik yapımının profesyonel müzisyenlerden oluşan bir seçkinlerle ilişkilendirilmesinden kaynaklanmaktadır. Genellikle unutulan şey, müziğin çoğunluğun kulakları için olduğudur. Hayatın her kesiminden ve her kültürden herkes bir dereceye kadar müzikaldir. Sağlık problemi yaşamadıkları sürece, tüm insanlar müzik için erken bir eğilim sergilerler. Kısacası, müzik de dil kadar doğal görünür.
Bu sayıda psikoloji, hayvan biyolojisi, bilişsel sinirbilim, dilbilim ve müzikoloji dahil olmak üzere yaşam bilimlerinden önde gelen bilim adamlarının katkıları toplanmıştır. Konumları iki uç nokta arasındadır. Bir uçta, müzikal yetenekler edinme kapasitesi, doğal seleksiyon tarafından şekillendirilen ve genler tarafından yönetilen evrimsel bir adaptasyon olarak görülür. Diğer uçta, müzikal yetenekler çevre tarafından şekillendirilen genel amaçlı öğrenme kapasitelerinin bir sonucu olarak görülür – “boş sayfa” veya tabula rasa senaryosu (Pinker, 2002)
Müziğin doğal bağışlardan veya kültürden kaynaklandığı düşünülmesi sadece akademik çevreler için bir sorun değildir. Müzidalitenin ortaya çıkışına dair bu karşıt görüşler, müziğin radikal olarak farklı evrimsel açıklamalarına sahiptir. Ayrıca, bilim adamlarının müzikal yetenekleri nasıl inceledikleri, klinisyenlerin müziği nasıl kullandıkları ve müzikal yetenekleri nasıl değerlendirdikleri ve eğitim politikasının müziği müfredata nasıl dahil ettiği üzerinde derin bir etkisi vardır.
Teorinin önemini ton sağırlığı durumuyla göstereyim. Ton sağırlığı, müzikal aktiviteleri takdir etmek ve bunlara katılmak için yaşam boyu süren bir yetersizliktir. Neredeyse bir yüzyıl boyunca, varlığını inkar eden sesler olmuştur (Kazez, 1985). Örneğin, bazı müzik eğitimcileri, ton sağırlığının motivasyon eksikliğinden veya yanlış eğitimden kaynaklandığını düşünmektedir. Fırsat verilirse tüm bireylerin müzik öğrenebileceğine inanırlar. Bununla birlikte, genel nüfusun% 4’ünün ton sağırlığından muzdarip olabileceği tahmin edilmektedir (Kalmus & Fry, 1980). Biyolojik bir perspektifin taraftarları, spesifik dil bozukluğu ve gelişimsel prosopagnozi gibi diğer gelişimsel bozukluklar gibi, sadece doğal varyasyona dayanarak, böyle bir ton-sağırlık prevalansını tahmin edeceklerdir. Bu, müzik de dahil olmak üzere çoğu işlev için oldukça modülerleştirilmiş bir beyin geliştirmenin maliyeti olabilir. Ton sağırlığının varlığını görmezden gelmek sadece etkilenenleri dışlamakla kalmaz, aynı zamanda müzikalite köklerinin yanı sıra sinirsel ve genetik temelleri hakkında zengin bir bilgi kaynağını da engelleyebilir.
Benzer şekilde, müzikal yeteneklerle ilgili temel sorular yakın zamana kadar büyük ölçüde ihmal edildi, çünkü bunlar sınırlı fayda olarak kabul edildi. Örneğin, kritik dönemler (Trainor, 2005), evrenseller, hayvan kökleri (Hauser & McDermott, 2003), müzikle ilgili genler hakkında çok az araştırma vardır. Bununla birlikte, bebeklerin (örneğin, Trehub & Hannon, bu cilt) ve genel olarak müzisyen olmayanların (örneğin, Bigand & Poulin-Charronat, bu cilt) müzikal yeteneklerini ortaya çıkarmada ve müzikal beyni (örneğin, Peretz & Zatorre, 2005) ve müzikal duyguları (örneğin, Juslin & Sloboda, 2001) keşfetmede kayda değer ilerlemeler kayda değer ilerlemeler olmuştur. Bu kanıt kaynakları, müziğin doğası hakkında sorular sormayı mümkün kılmaktadır.
Müzik işleme ne kadar benzersizdir?
Müziğin konuşma değil sabit ve ayrık perde setleri kullandığı gözlemi, müzik işlemenin benzersiz mekanizmaların işe alınmasında özel olduğu olasılığını artırmaktadır. Gerçekten de, biyolojik olarak belirlenmiş bilişsel bir yeteneğin, işleyişinde son derece uzmanlaşmış olması beklenir. Ne yazık ki, benzersizlik sorunu, dil alanında (Liberman & Whalen, 2000) ve yüz işleme (Gauthier & Curby, 2005) alanında çözülmemiş tartışmaları körüklemiştir. Bu tartışmanın tohumları da
Müziğin duygusal gücü
Birçoğumuz müziğin eğlenceden çok daha fazlası olduğunu, müziğin dinleyiciler ve müzik uygulayıcıları üzerinde derin bir etkisi olabileceğini düşünüyoruz. Duygu, müzik deneyiminin ayrılmaz bir parçasıdır. Bu duygusal güç, müziğin soyut, temsili olmayan doğası nedeniyle bir gizem veya paradokstur. Yine de müzik, Bharucha, Curtis ve Baroo’da (bu cilt) daha ayrıntılı olarak tartışıldığı gibi, duygu ve ruh hali modülasyonu için güçlü bir araçtır. Hareket, duygusal tepkilerin önemli bir bileşenidir
İnsanlar neden müzikaldir?
Eğer müzik, insan evriminin erken dönemlerinde ortaya çıkan, insan gelişiminin erken dönemlerinde mevcut ve işlevsel olan, önemli bir duygusal etkiye sahip olan ve en azından kısmen uzmanlaşmış beyin bölgelerinde bulunan bir dürtüye karşılık geliyorsa, o zaman anahtar soru “Neden?” olur. Ataların faaliyetlerinde müziğin hangi adaptif işlevine hizmet ettiği, böylece uygulayıcılarına doğal seleksiyon sürecinde hayatta kalma avantajı sağladı.
